Aslında bir başkasını sevdiğimizde ya da materyal bir şeye bile değer verdiğimizde bile kendimizi arıyoruz. Bir başkasından kopmak & maddeden ayrışmak zor geliyor, çünkü onun yanında olduğumuz halimizle vedalaşmak zorunda bırakılmış hissediyoruz kendimizi. Kendimize veda etmek istemiyoruz.

Kendime çok “başarılı” bir kadın olma hedefi koyduğumu fark ettim; tatmin olmadan; içimde elimden gelenin en iyisini yapan kız çocuğunu görmezden gelerek; kime göre, neye göre “başarılıyım” diye sormadan. Ve bu algıya o kadar yapışmışım ki, bu hayali kimlikten en ufak bir uzaklaşma sinyali olan her şeyi büyük başarısızlık olarak adlettim. Halbuki son zamanlarda ekstra gurur duyuyorum kendimle. Çünkü kendimle gurur duymam için kendi kendime hesap verebilmemin yeterli olduğunu söyledi çok özel biri. Hedefi “kimlik”leştirmeden, özü süsleyen bir nitelik olarak görebilmenin huzurunu yaşıyorum son birkaç gündür..

Aslında sadece benim caseimde değil; hepimiz için; en büyük hayal kırıklıklarının ya da “aşk acısının” bile aslında kendimize olan sevgimizden // ya başkalarından ya da kendimize dayattığımız hayali kimliklerden ayrışamamaktan kaynaklandığını anladığımızda tüm ikilem bitecek.

Geçenlerde instagramda çok güzel bir söz gördüm.

Sevgiyi arıyordum, ta ki düşen kim olursa olsun, elimi uzatmaya hevesim olduğunu fark edene kadar.
Karşılık beklemeden kibarım, kimsenin günü benim yüzümden kötü geçmesin istiyorum.
Bana el sallayan bebeklere karşılık veriyorum.
Bir ambulans geçtiğinde sessizce içimden dua ediyorum.
Yağmur yağınca kaldırımın ortasından yürüyorum salyangozların evini yok etmemek için.
Fark ettim ki, ben, arayıp durduğum sevgiyim.

Detachment başkasından kopmak değil. Kendine sadık kalmak. Detachment, başarısızlığı içinize sindirmek değil; sadece durumun geçiciliğini içselleştirebilmek. İstemediğiniz bir sonuç aldığınızda; o sonucun alnınıza yapışmayacağını ve herkesin buna bakıp gülmeyeceğini bilmek demek.
Detachment sevdiğinizi artık sevmeyin demek değil, işinizi artık umursamayın demek değil.
Detachment sadece, kendinizi o kadar çok sevin ki, artık ne sevgiliniz ne işiniz ne geliriniz ne görüntünüz sizin değerinizi dikte edebilsin demek.
Detached olmadıkça, kendiniz gibi olamıyorsunuz zaten. Detached olmadan, ne ilişkiniz gerçek bir ilişki, ne arkadaşlıklarınız temeli sağlam bağlar, ne de işiniz anlam bulabildiğiniz bir mecra.

En çok sevdiğim arkadaşım, en çok kavga ettiğim, en çok kızdığım arkadaşım. Çünkü kendi gibi davranıyor. Ben de kendim gibi davranabiliyorum.

Ama bir nosyonun peşinde koştukça; aşk / güven / sevgi / başarı.. O zaman, kendinizi yok sayma pahasına dahi olsa; o nosyonu elde etmek için her kaba sığmaya hevesiniz oluyor. Halbuki aradığınız her şeyin zaten sizin içinizde olduğunu anladığınızda (bazen üstü toz toprakla örtülü bile olsa) o zaman insanlara ya da maddelere, size sağlayacakları kimlik ya da koşulsuz verecekleri onay için değil; onları gerçekten sevdiğiniz için değer verebiliyorsunuz. Ve eğer işse bu, yada okulsa, ya da paraysa; ona sahip olmak için kendi anlamınızı takas etmiyorsunuz.

İnsanlara ve kendimize yapabileceğimiz en güzel iyilik, onları biraz mesafelenerek sevmek aslında. Biraz uzakta durabilirsek yapışmış durmadan, onlar kanatlarını açabildiklerinde, kanatları yüzümüze çarpıyor diye öfkelenmemiş oluruz onlara. Ya da kendi kanatlarımızı açamamıza onların yakınlığını bahane etmeyiz.

Son zamanlarda fark ediyorum ki sadece aşkta değil, arkadaşlıkta da sosyokültürel ve psikografik anlamda benzerlerimizi arıyoruz. Kanıtlanmış bir teori olarak (Similarity-Attraction Theory – Theodore Newcomb), kendimizden uç bir demografide ve psikolojik yapıda bir partnere âşık olma ihtimalimiz çok düşükse—heyecanla başlasa dahi evrensel olarak, eninde sonunda karşılıklı olarak irrite olunur—aynı şekilde arkadaşlık kurarken de kendi demografik ve psikografik yapımızdan tamamen farklı insanları seçme ihtimalimizin azaldığını düşünüyorum.

Arkadaş ediniminde insanlar ya ortak düşmanlar yaratarak ve bir ideaya düşman olarak kümeleniyor ya da ortak idealler peşinde giderken yolları kesişiyor ve yol arkadaşlığı yapıyorlar. Biz bu iki ucun hangi tarafındayız, onu sormak gerek. Çünkü hayat kalitemizi, yakınımızdaki beş kişinin ortalaması oluşturuyorsa, bu insanları neye göre belirlediğimiz de sorgulamaya değer bir konu.

Eğer arkadaşlarınızla ortak bir düşman yaratarak birleşiyorsanız—yani gönüllü olarak sözde düşmanınızı takip ederek kurguluyorsanız yaşamınızı—öz benliğiniz de bu hayali düşmanın sınırları ötesine geçemez. Ben genelde hep kendimden birkaç noktada daha iyi olduğunu düşündüğüm insanlarla arkadaşlık kurarım. Bir başkasının yanımda parlaması beni rahatsız etmez, çünkü ışığına güvenenlerdenim. Birinin benden belirli noktalarda üstün olması da beni rahatsız etmiyor. Doğa bu yaklaşıma en güzel örnek aslında: Papatya da kır çiçeği de kendilerini birbirleriyle kıyaslamadan hâllerinden memnundurlar. Oysa ortak nefret etrafında toplananlar, aslında nefret duydukları kişinin koltuk değnekliği sayesinde yürüyebilirler. Bu bana, kendi kendini sakat bırakmak gibi geliyor. Çünkü varoluşlarını “anti”leşmeye endekslediklerinde, benliklerinin en önemli bileşeni, o düşman olarak gördükleri kişinin varlığı hâline gelir.

Küçükken bir arkadaşımdan nefretle bahsettiğimi hatırlıyorum. Annem sakince dinleyip, “Gerçekten o kadar kötü biri mi, yoksa onu kıskanıyor musun?” demişti. Keşke daha çok anne, çocuğunun şakşakçılığını yapmak yerine, kimi zaman anlaşmazlık da yaratma pahasına, ona dürüst davranabilse… Böylece hayatımızı ve davranışlarımızı bir başkasına tepki olarak kurgulamaktan öte, “Kimler bana iyi geliyor?” diye sorma özgürlüğüne erişebiliriz.

Ve evrendeki her şey enerji olduğundan, güzelliğin de çirkinliğin de hem fiziksel hem de kültürel anlamda bulaşıcı olduğunu düşünüyorum. Rezonans alanınızı değer yaratan insanlarla çevrelediğinizde, yükselmekten başka bir alternatifiniz kalmıyor. Oysa ışıktan korkup karanlığa sığındığınızda ve etrafınızı yine fotofobik insanlarla çevrelediğinizde, zamanla kendi ışığınızın da bu karanlığa dönüşmesi kaçınılmaz hale geliyor…

Evil harbors the foolishness of overestimating its own cleverness. Kindness, however, possesses a quiet dignity; it understands but chooses silence over boasting.

In evil resides arrogance—a superficial belief that one can commit faults without being noticed, even when done right before your eyes.. Isn’t this the core motivation of malice—to see oneself as superior to others? And at some point, it evolves into the belief that one can commit wrongdoing without ever revealing their own malice. Evil harbors the foolishness of overestimating its own cleverness. Kindness, however, possesses a quiet dignity; it understands but chooses silence over boasting. And when it understands but chooses not to confront malice, this is where the true exam of kindness begins. This is why having a kind heart is a superpower. Because if you’re intelligent, being malicious can often seem like the more practical choice. But kindness is, above all, a deliberate choice. And so, all beautiful things gravitate toward kindness, while malice, trapped in its cavern of darkness, futilely consumes more of its own shadow in an attempt to escape. It flails in vain.

Kindness stands as a noble endeavor, for it demands the courage of choice and the freedom of will. Evil, in its simplicity, thrives on shortcuts. It whispers, “If A unfolds, then B must follow; if B arises, then C will suffice.” Yet kindness, above all else, is an offering to oneself—a quiet act of setting one’s own measure and steadfastly preserving dignity. Evil, by contrast, flows liquidlike, conforming effortlessly to the shape of its vessel, persuading itself that it has the control of the situation, yet still stuck with the narrowity of it’s own heart.. It reveals itself in fleeting gestures: averted eyes, curt replies tinged with hauteur, or the quiet staining of a heart with bitterness. It asks for nothing but surrender, for ruin requires but a moment’s breath.

Kindness, however, is borne of faith and nurtured by hope. Because people who believe that everything will turn out well are inherently kind; as it’s embedded in our default setting, even encoded in newborn babies. As Sabahattin Ali so eloquently expressed, “I wish for everyone a life as beautiful as the kindness they carry within their hearts.” I once came across a sentence in KAFA magazine that said, ‘Our humanity exists to the extent that we attempt to manifest the pain of others within our own minds.’ I have been unable to escape the profound impact of these words ever since.

Staying kind can be so excruciating at times, I get that—it feels as though you’re driving thorns into your own heart. Yet, the heart, even after all that pain, eventually opens. At least, I hold on to the hope that it will. It will open, and we will find peace. It will open, and we will feel relief. It will open, and only light will pass through, unobstructed. The pain will fade, becoming something we can no longer even conjure in our minds, lingering instead like a distant, unspoken memory of a moment that never truly existed.

When you choose kindness, your preference to not to react leaves you with no other option but to move through it. You are forced to be fully present, to honor the pain, and to pass through it—there is simply no alternative. They say that pain only ends once it is fully consumed. Even if you feel like saying, ‘It never ends no matter how much I endure,’ they insist that this is the only way it truly dissipates.

Malice, however, operates on the impulse to react rather than to feel. Every ignoring act of relief it seeks doesn’t diminish the pain but merely defers it. And with every delay, the postponed pain returns with amplified force, fueled by the anger of being ignored.

As Sabahattin Ali said, “Kalbinizdeki iyilik kadar güzel bir hayat dilerim.”

We often view strength as a state of being, as though crossing a transcendental threshold from which there’s no return. Reflecting on moments I appeared “strong,” I realize that strength was not an inherent trait, but a choice—a conscious act rather than a default aspect of my being. Like lifting weights for the first time… painful. But once past the inertia, it’s manageable. Strength is not a being I argue, rather it’s a series of choices—a promise made to yourself for a second, then a second more, and then one more. It doesn’t require the mythical lineage of Hercules or hyper-masculinity; the only thing it requires is dedication to your promise, the one you made a second ago.

Strength often is dismissed as just a “way of being,” implying an innate quality that excuses us from embodying it if we weren’t “born with it.” A notion that I believe is only popular because it’s convenient—it’s easier to internalize this excuse, to resign to being the victim, doing nothing until the pain subsides. But to acknowledge the pain, feel it deeply, and still move forward despite the tightness in your breath—that is something special. It’s a grace. And it gets rewarded eventually.

Recently, I came across a book titled Şefkat Korkaklara Göre Değil, meaning “Compassion is Not for the Coward” At first, the title felt absurd, knowingly controversially titled and crafted to attract readers with a fanatic statement. But upon reflection, I began to understand… We categorize emotions as either “hard” or “soft,” and even those with the most fluid perspectives tend to get trapped in this polarization.

Ironically, it’s often the “soft” feelings that demand the greatest strength to pursue. I’m not talking about passivity, which is quite different from the strength required by gentler emotions. Compassion, for instance—how many of us truly embody it? I recently learned that  (which I’m aware is quite late to learn after 25 years on this planet Earth) compassion isn’t mere pity. It’s not some specialized doctrine to only be applied to children; rather, it’s first and foremost an act of self-acceptance—a gesture that one must first extend to oneself.

Much like strength, compassion is a choice, a decision to repeatedly choose oneself regardless of the externalities. It’s challenging.. it’s not taught in school.. and if your parents are not therapists it’s not discussed at dinner tables either.

Six months ago, my mentor—the one and only person who truly knows my unguarded self—called me a ‘flower in concrete,’ symbolizing strength despite everything, despite my “being”. I was so moved by this resemblance that I even created a Spotify playlist titled Flower in Concrete : ) (I create one for everything honestly). It contradicted my idea of myself as “soft” and “docile”. Yet soon I realized my mentor wasn’t referencing my gentle demeanor. She was referring to my choices—to guard my heart, to embrace the “hardness” of compassion, and to choose myself over and over and over despite it all.

This writing is a reminder that strength does not mean showing fascinating progress without any falling apart. Strength is an act. It’s not a linear regression. It’s not a math equation (God I wish it was). Yet to be honest, strength it’s a wavering, zigzagging line of confusion. Sometimes, it’s the exhilaration lifting you into a hyper state; other times, it’s hopelessness that you’re convinced will never pass. Yet strength means to centralize yourself, no matter how far apart the vertices of the zigzagging line may be. You can embody strength like Hercules, effortless and natural (if you are born that lucky), or like a flower through concrete—gentle, yet unwavering, taking it second by second, and knowing when it all settles down; there will be a beautiful and unexpected little flower upon the road.

25. yaşıma tam 1 ay ve 1 hafta kaldı. Genelde doğum günlerimde çok mahcup hissederim, sanırım çevrem konusunda şanslı olduğum için ve sürekli bir tebrik, hediye, pasta bombardımanına tutulduğum için karşılığında ne yapacağımı bilememin verdiği bir mahcupluk bu. Hani tam pasta üflemeden önce iyi ki doğdun şarkısında herkes size bakıp şarkı söylerken elinizi kolunuzu nereye koyacağınızı bilemezsiniz ya, benimki de bir tık öyle bir şey. O yüzden de elim ayağıma karışmaya başlamadan; her seneden ne öğrendiğimi yazmaya erkenden başlarım, yılbaşlarında da yaptığım gibi.

Oscar konuşması tadında yıl değerlendirmemi yaptığım yazıma hoş geldiniz.

24. yaşımdan çok beklentim vardı, 23. yaşımdan yarım kalan bazı şeylerin de iz düşümleri vardı kalbimde. Birçok beklentim evet gerçekleşti ama bence asıl önemli olan o birçok beklentimin gerçekleşmesi değildi. Bu sene hayatımda ilk defa kendimi kötü hissettiğim dönemlerde “ben iyiyim” olumlaması yapmanın hiçbir vasfı olmadığını öğrenmiş bulundum. Hayatımda en değer verdiğim insanlardan birinin “Seni hiç bu kadar kötü görmemiştim, mindful olmadığını söylüyorsun. Ancak mindful olmasaydın şu an bu acıyı çekmezdin” demesi benim için dönüm noktalarından biri oldu. “Hemen bu dipten çıkmaya çalışma, biraz burada kal. Acemi dalgıçlar gibi bir anda yukarı çıkmaya çalışırsan vurgun yersin.”. Ve bu tavsiye beni o kadar rahatlattı ki. Sanırım ilk defa iyi hissetmeyen halimi de kabul etmeyi öğrendim. Ama şunu da belirteyim, bir şeyi sırf öğrendik diye de hayatımızın geri kalanında ona sadık kalarak yaşayacağımız anlamına gelmiyor bu. Çünkü yaşam bu kadar basit değil, bu öğrendiğimiz tek bir şeyin hayatımızı değiştirdiği yanılsaması sadece basit kişisel gelişim kitaplarının sunabileceği türde bir vaat. Klişe de duyulsa; hayat bir seçim. Öyle her gün veya her sabah yapılan bir seçim de değil. Her saniye her salise yapılan bir seçim. Dolayısıyla her ne öğrendiysem öğreneyim, bilincimi elden bıraktığım saniyede; eskiye relapse etme ihtimalim var, biliyorum. Ancak size şunu söyleyeyim, dipte vakit geçirmek düşündüğümüz kadar da kötü bir şey değilmiş. İnsan sanki bir battaniyenin içinde kendi kendine sarılmış, merak ettiği bir filmde ana kahramanın başına kötü bir şey gelse de, kahramanımızın üstesinden gelebileceğini bildiği bir rahatlıkla film izliyor gibi hissediyor kendini. Hayatımız başımıza bir katostrofi geldiği zaman değil; umudumuzu yitirdiğimiz, kendimize inanmayı bıraktığımız zaman bitiyor. Bir de her zaman mükemmel olmak zorunda değiliz. En sevdiğim insanları weirdlıkları ve huysuzluklarını sevdiğim için seviyorum. Buna kendim de dahilim.

               İkinci olaraksa, bu sene, impulsive bir şekilde almaya çok yaklaştığım bir karar oldu. Sanırım hayatımda verdiğim en önemli ikinci karar olacaktı. Annem durdurdu. Aslında şaşırdım, çünkü bizim evde ani kararları genelde annem verir, yani yaklaşık 1 saatlik telefon konuşmamız boyunca annemin yaşadığı şoka şahit olmadan önce kendisinin benim bu plot twist tadındaki kararımın en büyük destekçisinin de annem olmasını bekliyordum. Tabi ben bu kararı versem muhtemelen ertesi gün olmasa da ertesi hafta pişman olacaktım. Annem bu süreçte en büyük destekçim oldu. Muhtemelen ülkedeki adaletsiz zeka dağıtımının şanslılarından olduğu için verdiği tüm tavsiyeler de birbir çıktı. Dışarıda ne yaptığımdan emin gözüksem de içeride çok savruk hissediyordum. O dönemde annemin desteğini unutmayacağım. Şimdi siz bu kız neden hep negatifleri anlatıyor da diyebilirsiniz. İşin aslı şu ki herkesin yaşayıp da söyleyemediği bazı şeyleri kendi özelime de ihanet etmeden anlatarak; üzülmenin, bazen yolunu kaybetmenin anormal olgular olmadığına ikna etmeye çalışıyorum zaman ayırıp blogumu okuyacak kadar entelektüel birikiminin zirvesini yaşayan okurlarımı.

               Üçüncü olarak da, sırada “kendini kabul etmek” deyimi var. Zaten herkes teori seviyesinde kendini kabul ediyor. Zaten yaşamımıza devam edebilmemizin önkoşulu iç sesimizle bir çeşit uzlaşı yaşamamız (ne tarz bir uzlaşı olduğu kabulün hangi evresinde olduğumuza göre değişkenlik gösterir). Ancak gerçek hayatla alakası olmayan akademisyenlere dönüşmek istemiyorsak, bir önceki yazımda da yazdığım gibi; sadece kendi iç monologlarımızda kabul edebildiğimiz yanlarımızı sesli dile getirmeye utanmamamız gerekiyor. Kendi kendine sahip çıkmak bence bu noktada başlıyor. “Ben böyleyim” çoğunlukla çok toksik bir söz olarak duyulsa da, “Ben böyleyim” diyip de kendi sivri köşelerimizin arkasında durabilmek kadar insana özgüven veren bir şey yok. Özgüven demişken, çoğu kişinin kayıtsız şartsız ego olarak kullandığı anlamıyla kullanmıyorum özgüveni. Benim özgüvenim şudur, “Sen kabul etsen de etmesen de ben köşeliyim, ve bu halimle reddedersen köşelerimi törpüleyip kendimi karaktersiz bir yuvarlağa dönüştürmektense, seni hayatımdan ışınlamayı tercih ederim”. İşte bunu diyebilecek kadar sadık olabilirsek kendimize, ancak bu raddede pratik seviyede sadık olabiliyoruz kendimize.

İşte 25’ten 24’e geçerken hayatımın 24. sezonunun theme müzikleri:

1- Torn – Natalia Imbruglia

2- Suddenly I see- KT Tunstall

3- It’s Raining Men – The Weather Girls

4- Papa Don’t Preach – Madonna

5- Bedell – Martino

6- Hot Mess – Nick Rich

Evet.. dediğim gibi hala 1 ay ve1 haftam var. Bu süre içerisinde olağanüstü bir mutluluk ya da olağanüstü bir kriz durumu olursa : ) yine sizlerle bu yazı altından iç dünyamı paylaşmaya devam ediyor olacağım. Umarım kendimle sadece sessizlik değil aynı zamanda huzur bulabildiğim; kendime, fikirlerime, sivri köşelerime sahip çıkabildiğim; sonunda overthinklemeyi bırakıp biraz da bahçedeki ağaçların ve güneşin tadını çıkarabildiğim bir yaş olur.

Jupiter & Uranus kavuşması mı yoksa Merkür Retro mu bilmiyorum ama; iki üç tane önemli şey daha öğrendim. Sanırım bu hızla gidersem 5 madde daha bile eklerim. Kendime not olsun diye yazıyorum.

a) Bir şeyleri telafi etmeye çalışmanın önkoşulu haksız olmak değil değer vermekle alakalıymış

b) Yanlış karar diye bir şey yok, çünkü zaten bir karar verdikten sonra diğer olası kararın sonucunu hiçbir zaman bilemiyor oluyoruz ; o yüzden çok da fikir alma. Alsan da zaten uygulamadığın için en başından alma : )

c) Hayat gezerken daha güzelmiş, “rutinlerim” diyerek sahip çıktığın alışkanlıkları bazen konfor alanını korumak için bahane olarak kullanıyorsun, yapma.

Konuşurken sakil duyulan cümleler yalnızca yazınca samimi geliyor bana. Belki de “sözde” değil de “gerçek” kırılganlıkları konuşarak aktarma kültürü henüz gelişmediğindendir. Her ne kadar her yerde bir “kırılganlıklarınızı anlatın, embrace your vulnerability” kültürü olsa da gerçekten çirkin olduğuna inandığımız hiçbir yarayı hiçbir şekilde paylaşamıyoruz, çok emin olduğum çok az şeylerden biridir bu.  Kırılganlıklarımızın ağırlıklı ortalaması yaş aldıkça artıyor ve baş etmek için katılaşacak kadar kendimizden emin değilsek her yeni kötü deneyim bir soru işareti daha ekliyor beynimize.. Eskiden kırılganlıklardan bahsetmenin çok kolay olduğunu düşünürdüm. Ama daha sonrasında kırılganlıklar hakkında konuşmanın kırık bir kemiğin üzerine bası yapmaktan farksız olduğuna kanaat getirdim, travmalarına unresponsive kalan insanların kırıkları genellikle yanlış kaynamış oluyor; travmalar üzerine konuşamayanlarınsa kafalarında geçmişin kendini yinelemesinden duydukları korku sürekli kendini tekrarlıyor.

Örneğin bir erkeğin annesinin ilgisiz bir kadın olduğunu söyleyebilmesi ve yıllar geçtikçe kendisinin de annesinin sevgisizliğinden etkilenmeyecek şekilde “mesafe”  kisvesinde bir kabuk bağlamasını ifade edebilmesi, sırf bu yüzden kendisini eksik hissettiren ilişkilerde daha “evde” hissettiğini söylemesinden binlerce kat daha kolaydır. Halbuki ikisi de “kırılganlık” sınıfına dahildir. Fakat ilki annesiyle ilgiliyken ikincisi kendisiyle ilgilidir.Ancak şuan içinde yaşadığımız kültür sadece başkalarının bizdeki iz düşümlerini anlatmamıza müsaade ediyor, konu kendimize gelince hiçbir şeyi filtrelemeden anlatamıyoruz.  Son zamanlarda aile dizilimi faciasının bu yüzdek pik yaptığını düşünüyorum. Ve sanılanın aksine broken olduğunu kabul etmek daha çabuk iyileşmeye sebep olmuyor. Çünkü gerçekten iyileşebilmenin grafiği lineer değil son derece düzensiz gerçekleşiyor.

Geçtiğimiz günlerde Instagram’da bir reel gördüm, kendisine büyü yapılan bir adam etrafındaki tüm kadınları realiteden bağımsız olarak çok güzel görmeye başlıyordu. Kendi travmalarımızda bunun tam tersi bir körlük yaşıyoruz. Gerçekten bizi derinden kırmış olan her ne varsa bunun izlerinin üzerimizde çok çirkin gözüktüğü varsayımıyla yaşıyoruz, üstümüzü değiştirmektense de herkes gidene kadar saklanmak çok daha kolay geliyor; sanki ışıklar açıkken soyunamamak gibi bir şey. Gabor Mate’nin travmalar üzerine bir kitabını okuyorum şuan -The Myth of Normal-, zaten hiçbir acının sonsuza dek unutulamayacağından, beynin bir bölümünde sırf travma depolamak için bir alan olduğundan bahsediyor. Kitaba göre öz kontrolümüzü bıraktığımız anda, bilinçdışımız eski mutasyonlaşmış ayarlarımıza geri döndürüyor bizi.

İnsanların eski arkadaşlıkların önemini çok abarttığını zannederdim. Ama şimdi çeşitli olaylara karşı verdiğimiz tepkilerin geçmişteki hangi deneyimimize istinaden olduğunu söyleyen arkadaşlarımızın çok büyük bir şans olduğunu düşünüyorum. (Zeynepcim burada senden bahsettim : ) Hepimizin ne zaman üstümüze çirkin gelen bir şey olduğunu düşünsek, sorunun giydiğimizde değil görme bozukluğumuzda olduğunu anımsatacak insanlara ihtiyacı var.

Her şeyden bağımsız olarak bana kırılganlıklarımızı anlatmak aslında bazı sorunları içimizde aştıktan sonra değil; aşarken yapmamız gereken bir şeymiş gibi geliyor. Kendi içimizde kendimizi kabul ettiğimize inansak da; en yakın çevremizden dahi saklamamız gerektiğine inandığımız bir şeyler taşıyormuşuz gibi yaşamak, yine bazı şeyleri sandığımızın aksine içimizde de çözümleyemediğimizi gösteriyor. Tabii ki travmalarımızı etrafa saçalım mantığında söylemiyorum, ama kendinizi gerçekten hayatınızda önemli olan insanlardan itinayla saklamaya çalışırken buluyorsanız bazı şeyleri, bu korkunun bir üzerine gidin derim. Daha karşınızdakinin tepkisini görmeden kılıf biçmeye çalışıp saklanmak, kendi kendine saklambaç oynamak gibi geliyor bana. Kendimizle alakalı çatlakları saklamaya çalışırken köşesiz, yuvarlak ve dümdüz insanlar olup çıkıveriyoruz. Zaten baştan aşağı kurallarla dolu ve herkesin mükemmeli oynamaya çalıştığı bir dünyada daha fazla harika insandansa daha çok gerçek insana ihtiyacımız var…

Bazı şeyler var hayatta. Kırılma noktaları diyorum ben. Breakthrough points gibi düşünmeyin ama, daha çok vulnerability points. İnce Memed’de Yaşar Kemal’in “İnsanlarla oynamamalı. Bir yerleri var, bir ince yerleri, işte oraya değmemeli.”, derken bahsettiği o noktaya defalarca temas edildikten sonra idrakımıza geç de olsa önünde sonunda düşen bazı şeyler var hayatta. Oraya dokunulduktan sonra geri dönüşü mümkün olmuyor bence. Bu arada bu yazdıklarım her ne kadar instagramdaki klişe bir aşk metinleri gibi görünse de bu düşünceleri aklıma getiren son zamanlarda kalbimi kilometrelerce uzak hissettiğim bir arkadaşım, dün de yürüyüşteyken yine aklıma bu konu geldikten sonra; bunu blogumda paylaşmam gerektiğine ikna oldum. Durum şu ki, zor zamanlar her durumda bitiyor. Ne kaybı yaşarsak yaşayalım, evrimden sağ çıkmayı başaran yegane bir tür olduğumuzdan; durum ne olursa olsun hayatta kalmaya programlıyız. Zaten neondartellerin fiziksel gücüne karşı da bizi koruyan, yeni durumlara adapte olma mekanizmamız. Ama hafıza dediğimiz şey, yani istemeye de olsa adapte olmak zorunda olduğumuz durumları yaşarken yanımızda olanları beynimize kazıyan; olmayanlarıysa unutmayan ve bir kenara yazan o şey; kırılma noktaları dediğim dokunulmaması gereken yerlere dokunmuş olanları silinmez bir kalemle işaretliyor. Ve maalesef, derinizi yakarak dövmelerinizi sildirebilseniz de, ruhunuzda işaretlenen bu yerleri yaşamınız boyu taşıyorsunuz. Küsüp küsüp barışan arkadaşlar ya da sevgililer; bence birbirlerini çok sevdiklerinden değil, birbirlerinin yanında dönüştükleri insanı seven kişiler. Çünkü gerçekten değer verdiğiniz birinin ruhen size uzaklaşmasını hafızanızdan kazımaya ve olmamış gibi davranmaya bu kadar istekliyseniz, kendinizi içine soktuğunuz delüzyonun tek açıklaması konfor balonunuzu bozmama gayeniz. Bu da zaten sizin sevgi sandığınız şeyi, suyun üzerinde kalmak için kullandığınız bir can simidinden farksız yapıyor. En azından benim için dargınlıktan sonra kolayca hiçbir şey olmamış gibi yaptığım insanlar; hayatımın ağırlık merkezine aslında hiç de yakın olmayanlar. Ancak, eğer küslük uzadıysa; bunun açıklaması, verdiğiniz anlamın büyüklüğünün karşınızdaki kişinin gerçekliğinin taşıyamayacağı kadar ağır oluşuna dayanamıyor oluşunuz. Her ne kadar ironik görünse de; bu, bence dostluğunuzun büyüklüğünün de sizin nezdinizde bir nişanı.  Ben bir süredir hayatımın en iyi dönemlerinden birini yaşıyorum, fakat yanımda olmasını istediğim tek insanlar; benim en dip hallerimi de görmüş ve bahanelere sığınıp kaçmadan çirkin bulduğum yaralarıma gözlerini kaçırmadan bakabilmiş insanlar. Çünkü “prime time” dediğimiz dönemlerde yanımızda bulunmak isteyen insanların bunu ilk önce hak etmesi gerekiyor. Aksi halde dünyanın en güzel şovuna (kendi hayatımıza) bedava bilet dağıtmış gibi oluyoruz. Tabii ki artık yaş aldık (24’üm ve yine de bu kalıbı kullanıyorum evet), o yüzden; “sana küstüm” deyip de çıkaramıyoruz kimseyi yaşamımızdan. Ancak mesafe koymayı da bir “öz şefkat” pratiği olarak görmeyi öğrendiğimden beri kendimi daha da çok seviyorum. Tabii ki, bu yazdıklarımı; “insanlara problemlerinizi sıralayın ve kalanlar sizindir” propogandası yapmak için yazmıyorum. Açıkçası sürekli olarak problemlerinizden bahsetmek sizi sıkıcı biri yapar. Ancak işinizle alakalı bir sıkıntınızı anlattığınızda “Herkesin başına geliyor”, ya da “Çok takılıyorsun” diyerek toksik pozitiviteleriyle sizi sanki kendinizde bir sıkınyı varmış gibi düşündürenleri, yakın çevrenizden elimine etmenizi tavsiye ediyorum. “Kurt kışı geçirir ama yediği ayazı unutmaz” diye bir söz var, genelde Kurtlar Vadisi contextinde kullanılsa da; bence hayatımıza implement etmemiz gereken bir strateji. Bazı soğukları unutmak ; tüm hayal kırıklıklarımızı hür irademizle kendi kendimizi içine soktuğumuz delüzyonların eseri haline dönüşüyor. 

Dinsel olarak “nazar” var mı yok mu bunu ben bilemem, ancak sosyolojik olarak bu kavramı ayaklarımızın yere basması adına muazzam işlevsel buluyorum

2023’te öğrendiğim en önemli şeylerden biri de hayatımda güzel giden şeyleri saklı tutmayı sonunda başarabilmek oldu. Eskiden başıma güzel bir şey geldiğinde, sanki benim bunu dillendirmem yaşadığım olayı daha gerçek kılacakmış gibi bir duyguya kapılırdım. Oysa 3 aydır bazı şeyleri sadece kendimle, kız kardeşimle ve çok yakın çevremle paylaşıyorum, buna bağlı olarak başıma gelen güzel şeyler de arttı ve tabii huzur kat sayım da. Cemal Nur Sargut’un bir videosunda görmüştüm; “Teşhir ettiğiniz her güzel ânınız nazara davetiye çıkarmaktır” diyordu. Bazılarınıza bu iddia anlamsız gelebilir. Ancak benim görüşüm, eğer mutluluğunuzu teşhir etmek size solid bir kazanç sağlamıyorsa; örneğin aile saadetinizi paylaştığınızda instagramınız reklam teklifleriyle dolup taşmıyorsa, erkek arkadaşınızı postladığınızda PR giftleri almıyorsanız veya iş başarılarınızı paylaştığınızda LinkedIn tarafından özel bir plaket takdimi yapılmıyorsa şahsınıza -kısacası siz de bizler gibi faniyseniz- yaşamındaki güzellikleri köpürterek sosyal medyada hikaye anlatıcılığı yapmak son derece vasat ve egocentric geliyor bana. E tabii ki ego odağa alınarak yapılan her iş gibi, “nazar” kavramı gelip yapışıyor tüm övündüklerimize. Bazen düşünmüyor değilim; acaba “nazar” kavramı, sosyal adaletimizi sağlamak için kurgulanan bir mekanizma mı diye? Böbürlendiğimiz her şeyin ellerimizden gitmesi için ilk olarak övündüğümüz her şeyi agresifçe göstermek ve sonrasında tüm o “kem göz” sonucunda, böbürlendiklerimizin elimizden gidişini izlemek aslında bir nevi kişisel aydınlanma süreçlerimizi de fasilite ediyor kanımca. Benim bir zamanlar yaptığım gibi, yaşam öykünüzün pozitif uçlarını; karanlıklarınıza tanık olmamış insanlarla paylaşmak; yaşadıklarınızı daha gerçek ve renkli değil, daha kırılgan kılıyor. Dinsel olarak “nazar” var mı yok mu bunu ben bilemem, ancak sosyolojik olarak bu kavramı ayaklarımızın yere basması adına muazzam işlevsel buluyorum.

Eleştirdiğim paylaşımları yapmak bazen hoşuma gitmiyor değil, egomu besliyor sonuçta. Ve ben,” dümdüz bir yoldayım, asla başka bir rotaya sapmam” şeklindeki direct konuşmaların öznesi olamayacak kadar olgunlaştığımı umduğum için, sosyal medyamda paylaştığım ve paylaşacağım içeriklere asla ve kata kefil değilim. Şimdi ikinci bir Instagram hesabı açtım, size de tavsiye ederim. Ayıp olmasın diyerek geri takip etmek zorunda kaldıklarınız varsa benim gibi; yalnızca samimi olarak hayatıyla enterese olduklarını eklediğiniz bir hesap gerçekten size iyi gelebilir. Mutluluğunuza en az sizin kadar sevineceğini bildiğiniz insanlarla interaksiyon içinde olmak, sosyal medyanın tekinsizliğinden de kurtarabilir yanlış yerde onay arayan ruhlarımızı.  Ayrıca hem feediniz, algoritma hatasıyla önünüze düşmüş gibi duran içeriklerden arınır; hem de resimlerinizi gördükleri için hayatınıza karışma hakkını saklı tuttuğuna inanan bir kitleyi de ekarte etmiş olursunuz…

• “Karakter”inin bir parçası sandığın şeyler aslında alışkanlıktan ötürü sürdürdüğün davranış kalıplarından ibaret olabilir. “Sabırsız” olduğunu düşünüyorsan; şu ana kadar hiçbir şeyi, beklemeye değeceğini düşünecek kadar istememiş olabilirsin. Ya da “pasif” olduğuna inanıyorsan şuana kadar senin hakkını senin yerine hep bir başkası savunduğu için dik durmaya alışmamış olabilirsin.

• Arkadaşlığı, ilişkiyi, işi sürdürmek için harcadığın çaba, hiçbir zaman iç huzurundan daha fazla olmamalı. Sürekli bir şeyler “bekleyen” taraf olduğunu düşünüyorsan; muhtemelen çok fazla şey beklemiyorsun ama yanlış partiden beklentin var. İletişim kurmak, rahatsızlık duyduğun şeyleri söylemek çok güzel ve takdire şayan eforlar. Ancak artık ikili dinamikler güç savaşına evrilmişse, açık iletişim de vasfını yitirmiş demektir. Yapılacak en mantıklı şey, girdaba giren durumları sürdürüp yeni bir savaş başlatmaktansa kendini toksik ortamdan geri çekmek olabilir.

• Özgüven = her şey tepetaklak olduktan sonra ayağa kalkabilme becerisi. Özgüven dopdolu bir odada iki üç tane anlamlı cümle kurabilmeyle veya omurganı ne kadar dik tutabildiğinle ölçülmez. Eğer seni tanımlayan her şey birden yok olursa hayata mı küsersin; yoksa ne olursa olsun suyun üzerinde mi kalmaya çalışırsın özgüven bunun tanımıdır.

• Ağlamak ayıp bir şey değildir. Bazı insanlar kırıp döker, bazı insanlar ağlar, bazı insanlar günlerce kimseyle ama kimseyle konuşmaz… Nasıl ki duyguları inkar etmek yaratılışımızı inkar etmek demekse, duyguları ifade ediş biçimini de çirkin veya yakışıksız bulmamalısın. Bunlar “sen”in bir parçan, nasıl ki iki elimi kabul ediyorum ama bacağım benim değil diyemiyorsan; duygularını ifade ediş biçimini de aynı şekilde benimsemelisin. (Bu cümleyi özellikle kendime kuruyorum) İnsanların ortasında istemsizce ağlamak ayıp değildir.. Bunlar seni insan yapar.

• En kötü ne olabilir” düşüncesi pesimistik duyulsa da mükemmel bir rahatlatıcıdır. Bir eyleme girişirken olası kazançları değil olası götürüleri de kabul etmek o eyleme karşı duyduğun stresin yüzde ellisini alır. Zaten negatif outcomeini kaldıramayacağın hiçbir işe girişmemelisin.

• Kimi zaman kötü hissetmek de normaldir; her daim mutluluk vertexinde olmaya çalışmak, insanı zaman zaman mutsuz ve keyifsiz olunabileceğini kabul etmekten çok daha fazla hırpalar. Bir olayın akabinde kötü hissetmek ve bu duyguyu 2 haftada tüketmek; duyguyu istemsizce bastırıp aylar sonra nevrotik davranışlar sergilemeye başlamaktan daha sağlıklıdır. Kaldı ki, en dibi gördüğüne inandıktan sonra çıkılabilecek tek yer yukarısıdır. Not: Yukarıya da hemen çıkmaya çalışma, biraz dipte kalıp kendine gel, dinlen. Aniden duygu durumunu değiştirmeye çalışıp kendini hırpalamak yerine yavaş yavaş tadına vararak istediğin ruh halini yakalamaya çalış. Herkese tanıdığın zamanı biraz olsun kendine de tanı.

• Hayatın insanlara bir şeyler borçlu olduğu düşüncesinden vazgeç. Bu hayatta adaletsiz o kadar çok şey oluyor ki. Bugün aynı gökyüzüne göğsünde acıyla bakan o kadar çok insan var ki. Ama sen sadece kendi yaşam öykünü bildiğin için aksilikler sadece kendi başına geliyor zannediyorsun. Eğer zekana gerçekten güveniyorsan; aklını hayatın sana borçlu olduğunu sandığın tüm farazi mutlulukları teker teker listelemek için kullanmak yerine, “yaşamın getirdiği/getirebileceği tüm aksiliklere rağmen nasıl bounce back edebilirim” sorusu üzerine kendini yor.

• Düşündüğünden daha iyisine layıksın. Kendini uzaktan görmüyorsun. Daha çok küçükken bir şablon yüklemişsin isminin altına ve ne yaparsan yap o daracık şablona sığdığını sanıyorsun.  Her sabah kendi paranı kazanmak için işe gitmeyi çok normal kabul ediyorsun, içine doğduğu yaşam koşulunu tek nihai gerçekliği kabul eden çabasız insanlarla kendini bir tutuyorsun. Hem deliler gibi çalışıp hem de akşamları aynı enerjiyle spor yapmayı çok normal zannediyorsun, her pazartesi diyete başlayacağım deyip de sen spordayken TV başında pinekleyenlerle kendini bir tutuyorsun . Kısacası içine girmeye çalıştığın, kendine layık gördüğün o küçücük şablondan çok daha fazlasısın.

İstediğinin sana verilmemesinin sebebi senin onu hak etmemen değil; ne istediğini  dile getirmeye cesaretin olmaması olabilir.

Düşündüğünden çok daha iyisin ve çabaların fark ediliyor .. En azından tek odağı kendi hayatı olmayan insanlar senin eforlarının farkında. Kendin için kurduğun hayalleri senden önce gerçekleştirmiş olan insanlar senden daha akıllı/çalışkan/güzel/iyi kalpli değil; sadece senden daha cesurlar çünkü istemeye cesaretleri var. Aza tamah ederek aslında mütevazi olmuyorsun, konfor alanında kalmak için bahaneler yaratıyorsun.   Allah’tan daha fazlasını istemeyerek onun yapabilirliğine ve sınırsızlığına da şirk koşmuş oluyorsun.